by Zapłodnienie in vitro (IVF) to zaawansowana technika wspomaganego rozrodu, która umożliwia parom, które nie mogą naturalnie zajść w ciążę, spełnienie marzenia o posiadaniu dziecka. Procedura ta polega na połączeniu komórki jajowej z plemnikiem poza organizmem kobiety, w kontrolowanych warunkach laboratoryjnych. W artykule tym przyjrzymy się szczegółowo przebiegowi zapłodnienia in vitro oraz zbadamy kwestię bezpieczeństwa tej procedury.
Procedury zapłodnienia pozaustrojowego
Zanim lekarze przystąpią do procedury zapłodnienia pozaustrojowego, para musi przejść szereg niezbędnych kroków przygotowawczych, o których więcej można dowiedzieć się bezpośrednio u specjalistów: https://ziebaclinic.pl/leczenie-nieplodnosci/zaplodnienie-in-vitro-ivf/. Cała ta procedura ma na celu zmaksymalizowanie szans na zapłodnienie komórki jajowej. Przede wszystkim matce, która uda się do kliniki poddawane, są zabiegi mające doprowadzić do wytworzenia większej liczby dojrzałych komórek jajowych.
Taka regulacja procesów biologicznych zachodzących w organizmie przyszłej matki odbywa się za pomocą podawanych jej środków farmakologicznych. Mogą to być zarówno leki w postaci zastrzyków podawanych w cyklu, jak i tabletki. Celem tej specjalnej farmakoterapii jest wpłynięcie na hormonalny szlak regulacji i w efekcie wytworzenie większej liczby komórek jajowych. Tylko tak przygotowany organizm matki ma szansę na udane poczęcie nowego życia dzięki zabiegowi pozaustrojowego zapłodnienia.
Pobranie komórek jajowych i plemnika
Kiedy komórki jajowe osiągną odpowiedni stopień dojrzałości, przeprowadza się ich pobranie. Jest to zazwyczaj zabieg wykonywany pod kontrolą ultrasonografii. Procedura polega na wprowadzeniu cienkiej igły przez pochwę do jajnika i pobraniu komórek jajowych z pęcherzyków jajnikowych. Pobrane komórki jajowe zostają następnie przekazane do laboratorium.
W przypadku pobrania spermy od partnera procedura ta jest znacznie prostsza. Mężczyzna dostarcza próbkę spermy, która jest następnie poddana procesowi selekcji, w celu wybrania najzdrowszych i najaktywniejszych plemników do dalszego użycia.
Zapłodnienie w laboratorium i hodowla zarodka
W laboratorium komórki jajowe są starannie oceniane pod mikroskopem, a następnie zapładniane za pomocą plemników. Można zastosować dwie metody zapłodnienia in vitro: klasyczną metodę inseminacji lub zaawansowaną metodę iniekcji plemnika (ICSI). W przypadku inseminacji, komórki jajowe i plemniki są umieszczane razem w specjalnym pojemniku, gdzie mają szansę na naturalne zapłodnienie. Natomiast w metodzie ICSI pojedynczy plemnik jest bezpośrednio wstrzykiwany do komórki jajowej, aby zapewnić skuteczne zapłodnienie.
Po zapłodnieniu komórki jajowej i plemnika tworzy się zarodek. Zarodki są następnie hodowane w specjalnych warunkach laboratoryjnych przez około 5 dni. W tym czasie lekarze monitorują rozwój zarodków, aby ocenić ich jakość i wybrać najbardziej obiecujące do dalszego rozwoju.
Przenoszenie zarodka do macicy
Kolejnym ważnym etapem procedury in vitro jest transfer zarodkowy. Po licznych etapach hodowli w warunkach laboratoryjnych wyselekcjonowane zarodki są wprowadzane bezpośrednio do macicy matki. Przeniesienie to odbywa się jak najdelikatniej za pomocą cienkiej rurki kateteru, która przechodząc przez szyjkę macicy, pozwala umieścić zarodek bezpośrednio w jej wnętrzu.
Cała procedura transferu zarodkowego jest zwykle bezbolesna dla kobiety. Następnie pod szczególną kontrolą lekarzy pozostaje dalszy rozwój embrionu w organizmie jego nowej „gniazdowej” tkanki, jaką jest macica ciężarnej kobiety. To właśnie w tym etapie zaczynają się pełne nadziei oczekiwania na potwierdzenie udanego zapłodnienia i postępuja rozwój ciąży.
Bezpieczeństwo procedury IVF
Bezpieczeństwo zapłodnienia in vitro jest niezwykle istotnym zagadnieniem dla par decydujących się na tę procedurę. Ogólnie rzecz biorąc, procedura ta jest uważana za stosunkowo bezpieczną, ale jak w przypadku każdej interwencji medycznej, wiąże się z pewnymi ryzykami.
Niektóre z potencjalnych zagrożeń związanych z zapłodnieniem in vitro obejmują ryzyko zakażenia, reakcje alergiczne na stosowane leki, ryzyko nadprodukcji jajników oraz ryzyko poronienia. Niemniej jednak, dzięki postępom w technologii i stale doskonalonym procedurom, ryzyko wystąpienia powikłań zostało znacznie zmniejszone.
